2 กรกฎาคม 2553
สวัสดีทุกๆคน
เคยมีคนขอให้ผมเขียนคำกล่าวสั้นๆในวันฉลองครบรอบการเป็นบาทหลวงของผม ในฐานะ “บาทหลวงอาวุโส”
จน ถึงว่านี้ เป็นเวลากว่า 45 ปีมาแล้ว ตั้งแต่วันที่ผมตัดสินใจบวชเป็นพระคาทอลิก ได้เทศน์ให้คริสตศาสนิกชนฟังเป็นครั้งแรก และสวดภาวนา ที่โบสถ์ไม้เล็กๆแห่งหนึ่งในรัฐเซาท์ ดาโกตา ประเทศสหรัฐอเมริกา
นับ เป็นช่วงเวลาที่สำคัญยิ่งในชีวิตลูกหลานชาวสวนอย่างผม จุดเริ่มต้นของชีวิตการเป็นนักบวช การเทศน์ครั้งแรกของผมที่โบสถ์เล็กๆในชนบท เมืองที่บรรพบุรุษไอริชและเยอรมนีของผมตัดสินใจตั้งรกรากอยู่ หลังสงครามกลางเมืองอเมริกา
ปีแล้วปีเล่าที่ผมได้ใช้ชีวิตในฐานะนัก บวช หน้าที่ของผมในการเผยแพร่ประวัติและคำสอนของพระเยซูคริสต์ดูจะเด่นชัดมาก ขึ้นเรื่อยๆ ผมเรียนรู้ที่จะกล่าวทักทายทุกคนอย่างสุภาพจนติดเป็นนิสัย เรียนรู้ที่จะกล่าวขอโทษเมื่อทำผิด ให้เกียรติทุกคนที่ผมพบ และกล่าวขอบคุณผู้อื่นเสมอ แม้บางครั้งอาจไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้นก็ได้
ด้วย ความเคารพและยึดมั่นในศาสนาทำให้ผมได้รับเกียรติและการอวยพรอยู่เสมอ และด้วยหน้าที่ของบาทหลวง ตามหลักปฏิบัติแห่งการไถ่บาปของพระเยซูคริสต์ ผมได้รับมอบหมายให้มาปฏิบัติหน้าที่ที่ประเทศไทยแล้วจึงย้ายไปประจำที่ ประเทศลาวหลังจากนั้น ต่อมาอีก 37 ปีผมกลับมาอยู่กรุงเทพฯอีกครั้ง ที่โรงฆ่าสัตว์ในชุมชนแออัดย่านคลองเตย เพื่อคริสต์ศาสนิกชนในย่านนี้ที่ทำงานในโรงฆ่าหมู ที่ซึ่งผมได้รับการต้อนรับราวกับเป็นครอบครัวเดียวกัน เปรียบเสมือนสมาชิกอีกคนหนึ่งในชุมชนแห่งนี้
เรื่องราวของผมยังไม่จบ เพียงเท่านี้ ผมยังไม่ได้เขียนตอนจบของเรื่อง ยังไม่ได้กำหนดว่าฉากสุดท้ายจะเป็นอย่างไร เหมือนที่นักแต่งเพลงคนหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่า “เป็นการเดินทางผจญภัยไปตามเส้นทางที่อยู่ข้างหน้า” เช่นเดียวกับชีวิตผม แม้ยังไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่ความหวังและความชื่นชมยินดีจะยังคงเต็มเปี่ยมอยู่ในใจเสมอ
บทสวดอวยพรพระเจ้า – คุณพ่อโจฯ
